خط و زبان مردم ایسلند

خط و زبان مردم ایسلند یک زبان آلمانی شمالی است که اکثر گویشوران آن در ایسلند زندگی می کنند و زبان رسمی و ملی این کشور است و به دلیل این که زبان ایسلندی یک زبان اسکاندیناوی غربی است ، بیشترین ارتباط را با فاروئی ، لهجه های نروژی غربی و زبان منقرض شده نورن دارد.

ایسلندی بسیاری از ویژگی های دستوری دیگر زبان های ژرمنی باستان را حفظ می کند و به نروژی باستانی شباهت دارد قبل از اینکه بسیاری از عطف ترکیبی آن از بین برود. ایسلندی مدرن نیز هنوز هم زبانی است که دارای چهار حالت: اسمی ، مضارفی ، داتیو و مثنی می باشد. همچنین این را بدانید که اسم های ایسلندی می توانند یکی از سه جنس دستوری را داشته باشند: مذکر ، مؤنث یا خنثی.

واژگان اولیه در زبان ایسلندی عمدتاً نورس قدیم بود و با ورود مسیحیت به ایسلند در قرن یازدهم نیاز به توصیف مفاهیم جدید دینی را به همراه داشت ؛ که باعث شد اکثر کلمات جدید از سایر زبان های اسکاندیناوی گرفته شوند ؛ به عنوان مثال kirkja (کلیسا). زبان های متعدد دیگری نیز بر ایسلندی تأثیر گذاشته‌اند: فرانسوی واژه های بسیاری مربوط به دربار و شوالیه را آورده است.

از آن جا که تبار و ریشه خط و زبان مردم ایسلند با زبان انگلیسی مشترک است و هر دو زبان ژرمنی هستند ، در هر دو زبان کلمات همزاد بسیاری وجود دارد ؛ یعنی کلماتی وجود دارد که هر کدام یک معنی یا مشابه دارند و از یک ریشه مشترک گرفته شده اند.

الفبای ایسلندی به دلیل حفظ دو حرف قدیمی که دیگر در الفبای انگلیسی وجود ندارند ، قابل توجه است: Þ ، þ (انگلیسی امروزی «thorn») و Ð ، ð (به انگلیسی «eth» یا «edh») ، به ترتیب نشان دهنده صداهای بی صدا و صدادار “th” (مانند انگلیسی thin و this) می باشد. الفبای کامل ایسلندی از 32 حرف تشکیل می شود.