تاریخ کشور سنگاپور از گذشته تا معاصر

ورود اروپائیان به سنگاپور

کاشفان پرتغالی بندر ملاکا (مالکا) را در سال 1511 تصرف کردند و سلطان حاکم را مجبور به فرار از جنوب نمودند، جایی که او رژیم جدیدی به نام سلطان نشین جوهور را ایجاد کرد که سنگاپور را در بر گرفت. پرتغالی ها در سال 1613 یک بندر تجاری را در دهانه رودخانه تماسک سوزاندند. پس از آن، جزیره تا حد زیادی متروکه شد و فعالیت های تجاری و کاشت به سمت جنوب به جزایر Riau و سوماترا منتقل شد.

با این حال، فعالیت های کاشت در اوایل قرن نوزدهم به تماسک بازگشته بود. در سال 1818 تماسک توسط یک مقام مالایی از سلطنت جوهور و پیروانش که در جزیره با صدها نفر از افراد قبیله ای بومی و کشاورزان چینی اشتراک داشتند، ساکن شد.

سال 1819 ورود سر توماس استمفورد رافلز، معاون فرماندار منطقه بریتانیایی بنکولن (بنگکولو در سواحل غربی سوماترا) و عامل شرکت بریتانیایی هند شرقی بود که از مقام محلی مالایی اجازه تاسیس یک بندر تجاری را کرد. او آن را به نام باستانی خود سنگاپور نامید و بندر را برای تجارت آزاد و مهاجرت آزاد در ساحل جنوبی جزیره در دهانه رودخانه سنگاپور باز کرد. این آغاز ورود اروپائیان به سنگاپور بود.

در آن زمان سنگاپور حدود 1000 نفر سکنه داشت. تا سال 1827 چینی ها به پرشمارترین گروه های قومی سنگاپور تبدیل شده بودند. آن ها از مالاکا، پنانگ، ریاو و سایر بخش های مجمع الجزایر مالایی آمده بودند. تازه ترین مهاجران چینی از استان های گوانگدونگ و فوجیان چین جنوبی آمده بودند.