خط و زبان مردم اسلوونی

اسلوونیایی استاندارد

از آن جایی که کشور اسلوونی یکی از کشورهای عضو اتحادیه اروپا می باشد ، خط و زبان مردم اسلوونی نیز یکی از 24 زبان رسمی و کاری این اتحادیه شناخته می شود ، مانند همه زبان های اسلاوی ، این زبان نیز ریشه در زبان نیااسلاوی دارد که از دل زبان کلیسایی اسلاوونیک باستان پدید آمده است ، کهن‌ترین دست نوشته به زبان های اسلاوی که به الفبای لاتین نوشته شده است به میان سال های 972 تا 1093 (میلادی) برمی‌گردد.

اسلوونیایی استاندارد زبان ملی این کشور است که در قرن 18 و 19 بر اساس گروه های گویش کارنیولای بالا و پایین ، به‌ویژه زبان لیوبلیانا و مناطق مجاور آن شکل گرفت. گروه گویش کارنیولای پایین لهجه‌ای بود که در قرن شانزدهم توسط پریموز تروبار برای نوشته‌هایش استفاده می‌شد ، در حالی که او همچنین از اسلوونیایی که در لیوبلیانا صحبت می‌شد ؛ استفاده می‌کرد ، زیرا بیش از 20 سال در این شهر زندگی می‌کرد.

این گفتار لیوبلیانا بود که تروبار به عنوان پایه‌ای از آنچه بعداً به زبان اسلوونیایی استاندارد تبدیل شد ، با افزودن کوچکی از گفتار مادری اش ، یعنی گویش کارنیولای سفلی انتخاب تروبار بعدها توسط سایر نویسندگان پروتستان نیز پذیرفته شد و در نهایت قرن شانزدهم منجر به شکل گیری زبان استانداردتر شد. گویش بالایی همچنین توسط اکثر نویسندگان در طول احیای زبان در قرن 18 و اوایل قرن 19 استفاده می شد و همچنین زبانی بود که توسط فرانس پرشرن صحبت می شد که مانند بسیاری از نویسندگان و شاعران اسلوونیایی در لیوبلیانا زندگی و کار می کرد.

ویژگی های متمایز زبان اسلوونیایی عبارتند از :  عدد دستوری دوگانه ، دو هنجار تاکیدی و عطف فراوان (ویژگی مشترک در بسیاری از زبان‌های اسلاوی). اگرچه اسلوونی اساساً یک زبان SVO ( فاعل – فعل – مفغعول )است ، ترتیب کلمات بسیار منعطف است و اغلب به دلایل تأکیدی یا سبکی تنظیم می شود. اسلوونی دارای تمایز T-V است: اشکال جمع دوم شخص برای افراد به نشانه احترام استفاده می شود.