تاریخ کشور سنگاپور از گذشته تا معاصر شاید به مانند کشورهای مطرح و دارای تمدن های بزرگ در جهان دارای آوازه و درخشش زیادی نباشد و در آن دوران زیادی را درگیر جنگ ها و کشور گشایی ها نکرده باشند؛ اما بازهم برای مردم این سرزمین مهم بوده و شناخت آن اهمیتی زیادی دارد. پس شما هم اگر قصد مهاجرت یا مسافرت به آن را دارید، داشتن چنین اطلاعاتی می تواند کارآمد بوده و هم مایه مسرت شهروندان این کشور می شود.
کشور سنگاپور، کشوری واقع در جنوب شرقی آسیا است که در جنوب شبه جزیره مالایا قرار گرفته است و کوچکترین کشور جنوب شرقی آسیا نیز شناخته می شود.
این کشور متشکل از تعداد جزایری است که به عنوان یکی از مراکز بزرگ تجاری داد و ستد کالا در جهان معرفی می شود. پایتخت این کشور، شهر سنگاپور می باشد و در شمال خط استوا قرار دارد. سنگاپور کشوری مدرن و ثروتمند است و تنها همسایه های آن، کشورهای مالزی و اندونزی هستند.
کشور سنگاپور دارای قدمت و تمدنی زیاد طولانی مدت نیست، اما آشنایی با شکل گیری آن می تواند جالب باشد و به اطلاعات شما درباره این کشور بیافزاید.
در همین راستا و در جهت شناخت بیش تر این کشور و همچنین شرایط و روش های مهاجرت و نقل مکان به آن کارشناسان شرکت مهاجرتی رجبی به شماره ثبت ۵۶۲۰۵۱ ( موسسه حقوقی رجبی ثبت ۴۰۴۵۱ ) مقاله مهاجرت به سنگاپور را تهیه و در سایت قرار داده اند، آن را حتما مطالعه نمایید.
در معرفی تاریخ کشور سنگاپور از گذشته تا معاصر قصد داریم، ابتدا تاریخ اولیه سنگاپور را بشناسیم. جزیره سنگاپور حداقل تا قرن سوم پس از میلاد برای دریانوردان شناخته شده بود. در قرن هفتم، زمانی که دولت های دریایی متوالی در مجمع الجزایر مالایی به وجود آمدند، سنگاپور احتمالا یکی از پایگاه های تجاری متعددی بود که به عنوان یک پایگاه تجاری و عرضه کننده خدمت می کرد.
نقطه ای برای تجار مالایی، تایلندی، جاوه ای، چینی، هندی و عرب. در یک وقایع نگاری قرن چهاردهمی جاوه به این جزیره به عنوان تماسک اشاره شده است و یک سالنامه مالایی قرن هفدهم به تأسیس شهر سنگاپورا «شهر شیر» در سال 1299 پس از یک حیوان عجیب شیر مانند که در آن جا دیده شده بود اشاره کرد. سنگاپورا توسط امپراتوری های منطقه ای و سلطان نشین های مالایا کنترل می شد.
مشاوره رایگان
مهاجرت به کشورهای آسیایی با شیوه های خلاقانه در اسرع وقت و با هزینه های مقرون به صرفه!
سوالی دارید؟
مشاوره دقیق و رایگان ما را از دست ندهید.
کاشفان پرتغالی بندر ملاکا (مالکا) را در سال 1511 تصرف کردند و سلطان حاکم را مجبور به فرار از جنوب نمودند، جایی که او رژیم جدیدی به نام سلطان نشین جوهور را ایجاد کرد که سنگاپور را در بر گرفت. پرتغالی ها در سال 1613 یک بندر تجاری را در دهانه رودخانه تماسک سوزاندند. پس از آن، جزیره تا حد زیادی متروکه شد و فعالیت های تجاری و کاشت به سمت جنوب به جزایر Riau و سوماترا منتقل شد.
با این حال، فعالیت های کاشت در اوایل قرن نوزدهم به تماسک بازگشته بود. در سال 1818 تماسک توسط یک مقام مالایی از سلطنت جوهور و پیروانش که در جزیره با صدها نفر از افراد قبیله ای بومی و کشاورزان چینی اشتراک داشتند، ساکن شد.
سال 1819 ورود سر توماس استمفورد رافلز، معاون فرماندار منطقه بریتانیایی بنکولن (بنگکولو در سواحل غربی سوماترا) و عامل شرکت بریتانیایی هند شرقی بود که از مقام محلی مالایی اجازه تاسیس یک بندر تجاری را کرد. او آن را به نام باستانی خود سنگاپور نامید و بندر را برای تجارت آزاد و مهاجرت آزاد در ساحل جنوبی جزیره در دهانه رودخانه سنگاپور باز کرد. این آغاز ورود اروپائیان به سنگاپور بود.
در آن زمان سنگاپور حدود 1000 نفر سکنه داشت. تا سال 1827 چینی ها به پرشمارترین گروه های قومی سنگاپور تبدیل شده بودند. آن ها از مالاکا، پنانگ، ریاو و سایر بخش های مجمع الجزایر مالایی آمده بودند. تازه ترین مهاجران چینی از استان های گوانگدونگ و فوجیان چین جنوبی آمده بودند.
طی 50 سال پس از تأسیس بندر تجاری آزاد توسط رافلز، سنگاپور از نظر وسعت، جمعیت و رفاه رشد کرد. در سال 1824 هلندی ها به طور رسمی کنترل بریتانیا بر سنگاپور را به رسمیت شناختند و لندن حاکمیت کامل بر جزیره را به دست آورد.
از سال 1826 تا 1867، سنگاپور، همراه با دو بندر تجاری دیگر در شبه جزیره مالایا – پنانگ و مالاکا و چندین منطقه کوچکتر، با هم به عنوان شهرک های تنگه از مقر شرکت بریتانیایی هند شرقی در هند اداره می شدند. در سال 1867، بریتانیایی ها برای استقرار نیروهای خود در آسیا به مکان بهتری نسبت به هنگ کنگ تب زده نیاز داشتند، بنابراین سنگاپور به مستعمره تاج مبدل و دوره استعمار بریتانیا آغاز شد.
بریتانیایی ها فرماندار و شوراهای اجرایی و مقننه را منصوب کردند. در آن زمان، سنگاپور از نظر اهمیت از دیگر سکونتگاه های تنگه پیشی گرفته بود، زیرا تبدیل به بندری شلوغ با 86 هزار نفر شده بود. سنگاپور همچنین بر شورای قانون گذاری حل و فصل تنگه ها تسلط داشت.
پس از افتتاح کانال سوئز در سال 1869 و تبدیل کشتی های بخار به شکل اصلی حمل و نقل اقیانوسی، نفوذ بریتانیا در منطقه افزایش یافت و همچنان فعالیت دریایی بیشتری را برای سنگاپور به ارمغان آورد. در اواخر قرن و در قرن بیستم، سنگاپور به یک نقطه اصلی برای پیاده شدن صدها هزار کارگری تبدیل شد که از چین، هند، هلند و مجمع الجزایر مالایی به سمت معادن قلع و مزارع لاستیک به شمال آورده شدند.
سنگاپور را با مطالعه مقالات زیر بهتر بشناسید.
سنگاپور در نیمه اول قرن بیستم با گسترش موسسات مالی، حمل و نقل، ارتباطات و زیرساخت های دولتی به سرعت برای حمایت از تجارت و صنعت پررونق امپراتوری بریتانیا، رونق گرفت. اگرچه سنگاپور تا حد زیادی تحت تأثیر جنگ جهانی اول (1914-1918) قرار نگرفت، اما با این حال مانند سایر نقاط جهان، شکوفایی و رکود پس از جنگ را تجربه کرد.
همراه با هجوم مهاجران چینی در دهه های گذشته، انجمن های مخفی و انجمن های خویشاوندی به وجود آمدند که تأثیر زیادی بر جامعه داشتند. فعالیت های سیاسی در سنگاپور در میان جمعیت بزرگ چین ظاهر شد، این امر اولین بار در اوایل دهه 1900 بین طرفداران اصلاحات و انقلاب در چین به وجود آمد.
سپس در دهه 1930 علاقه به تحولات در چین افزایش یافت و بسیاری از حزب کمونیست چین یا حزب ملی گرای چین (گومیندانگ) حمایت کردند. حزب کمونیست مالایا (MCP) در سال 1930 تأسیس شد و با شاخه های محلی گومیندانگ رقابت می کرد.
با این حال، هر دو طرف به شدت از چین در برابر موج فزاینده تهاجم ژاپن حمایت کردند. چند سال قبل، در سال 1923، در واکنش به افزایش قدرت دریایی ژاپن، بریتانیا شروع به ساخت یک پایگاه دریایی بزرگ در سنگاپور کرد. این مکان پرهزینه و غیرمحبوب بود، اما پس از تکمیل در سال 1941 اینجا که به «جبل الطارق شرق» مشهور بود به هدف جذابی برای ژاپن تبدیل شد. فراموش ننکنید مقاله هزینه های زندگی در سنگاپور را نیز مطالعه نمایید.
حمله ژاپن به مالایا در دسامبر 1941 صورت گرفت و تا فوریه 1942 ژاپنی ها کنترل مالایا و سنگاپور را به دست گرفتند. آن ها نام سنگاپور را به شونان «نور جنوب» تغییر دادند و در صدد برچیدن تشکیلات بریتانیایی برآمدند. سنگاپور در طول جنگ، ابتدا از حمله ژاپن و سپس از بمباران تأسیسات بندری توسط متفقین آسیب زیادی دید.
در پایان جنگ مستعمره ای در وضعیت نامناسب قرار داشت، با نرخ بالای مرگ و میر، جنایت و فساد گسترده و آسیب های شدید زیرساختی. در طول دوره اشغال 1942-1945 دیدگاه مطلوبی از روابط استعماری در میان جمعیت محلی وجود نداشت، همانطور که در سایر مستعمرات بریتانیا رخ داد و پس از بازگشت آنها، منجر به درخواست هایی برای خودمختاری شد.
در سال 1946 سنگاپور یک مستعمره بریتانیا با یک اداره مدنی شد. هنگامی که فدراسیون مالایا در سال 1948 به عنوان حرکتی به سمت خودمختاری تأسیس شد، سنگاپور به عنوان یک مستعمره تاج جداگانه ادامه داد. در همان سال، MCP شورشی را در مالایا و سنگاپور به راه انداخت و بریتانیایی ها وضعیت اضطراری را اعلام کردند که تا سال 1960 ادامه داشت.
تقاضای جهانی برای قلع و لاستیک تا این زمان باعث بهبود اقتصادی سنگاپور و جنگ کره شده بود. (1950-1953) رونق اقتصادی بیشتری را برای مستعمره به ارمغان آورد. با این حال، اعتصابات و تظاهرات دانشجویی که توسط MCP در طول دهه 1950 سازماندهی شده بود، همچنان ترس از تسلط کمونیست ها در مالایا را برانگیخت. مقاله اقتصاد کشور سنگاپور اطلاعات بسیاری دراینباره به شما خواهد داد.
در ادامه بررسی تاریخ کشور سنگاپور از گذشته تا معاصر به بررسی شرایط سنگاپور در سال 1953 می پردازیم. در این سال یک کمیسیون بریتانیایی، خودگردانی داخلی جزئی را برای سنگاپور توصیه کرد. در این محیط، احزاب سیاسی دیگری در سال 1954 شروع به شکل گیری کردند.
یکی جبهه کارگر به رهبری دیوید مارشال بود که خواستار استقلال فوری و ادغام با مالایا شد. در همان سال، حزب اقدام مردم (PAP) تحت رهبری لی کوان یو، یک وکیل تحصیل کرده کمبریج تأسیس شد. PAP همچنین برای پایان دادن به استعمار و ادغام با مالایا کمپین کرد. پس از انتخابات مجلس قانونگذاری در سال 1955، یک دولت ائتلافی با مارشال به عنوان وزیر ارشد تشکیل شد.
در نتیجه مذاکرات بیشتر با لندن، در حالی که بریتانیا به کنترل امور دفاعی و خارجی ادامه می داد، به سنگاپور خودمختاری داخلی اعطا شد. در سال 1957 به مالایا استقلال داده شد و سال بعد پارلمان بریتانیا وضعیت سنگاپور را از مستعمره به ایالت ارتقا داد و انتخابات محلی جدید را فراهم کرد.
حزب PAP در سنگاپور در انتخابات مه 1959 شکست خورد و لی کوان یو به عنوان اولین نخست وزیر منصوب شد. قوی ترین مخالفان PAP کمونیست هایی بودند که در سازمان های قانونی و غیرقانونی فعالیت می کردند. برجسته ترین آن ها «باریسان سوسیالیس» (جبهه سوسیالیست) بود، یک حزب چپ‌گرا که در دهه های 1960 و اوایل دهه 1970 محبوبیت خود را حفظ کرد.
همچنین این نگرانی وجود داشت که کمونیست های درون حزب PAP کنترل دولت را به دست بگیرند، اما میانه روها به رهبری لی در این امر تسلط داشتند. در سال 1962 رای دهندگان سنگاپور طرح ادغام PAP با مالایا را تصویب کردند و در 16 سپتامبر 1963، سنگاپور به مالایا و قلمروهای سابق بریتانیا در جزیره بورنئو – صباح و ساراواک – پیوست تا فدراسیون مستقل مالزی را تشکیل دهند. در آن زمان فقط برونئی از حضور در فدراسیون انصراف داد.
بین سال های 1963 و 1965 سنگاپور به عنوان بخشی از مالزی و جدایی ناپذیر آن بود. اتحاد با مالایا همیشه هدف لی کوان یو و جناح میانه رو PAP بوده است. هنگامی که صفوف PAP کاملاً تحت کنترل لی قرار گرفت، او با رهبران مالایا، صباح و ساراواک برای امضای توافقنامه مالزی در 9 ژوئیه 1963 ملاقات کرد که بر اساس آن کشور مستقل مالزی تشکیل شد.
لی در 31 اوت 1963 استقلال سنگاپور از بریتانیا را اعلام کرد. مجلس مقننه را منحل کرد؛ و خواستار برگزاری انتخابات برای به دست آوردن مأموریت جدید برای دولت حامی ادغام PAP شد. بسیاری از مخالفان سیاسی این ادغام به زندان افتادند و PAP اکثریت کرسی های مجلس را به دست آورد.
با وجود تهدیدات درگیری نظامی از سوی اندونزی و یورش واقعی کماندوهای اندونزیایی به صباح و ساراواک، ادغام در 16 سپتامبر 1963 صورت گرفت. فدراسیون جدید بر اساس اتحاد ناآرام بین مالایی ها و چینی های قومی بود. شورش های جمعی در بخش های مختلف کشور جدید، از جمله سنگاپور که معمولاً به خوبی کنترل می شود، رخ داد.
در نهایت، ادغام شکست خورد و سنگاپور به عنوان یک ایالت، به پیشرفت اقتصادی مورد انتظار دست نیافت و تنش های سیاسی بین سنگاپور تحت تسلط چین و کوالالامپور پایتخت مالزی تشدید شد. دولت مالزی از ترس تسلط بیشتر سنگاپور بر فدراسیون و خشونت بیشتر بین جوامع مسلمان و چینی، تصمیم گرفت سنگاپور را از فدراسیون نوپا جدا کند.
پس از جدایی از مالزی در 9 اوت 1965، سنگاپور مجبور شد چالش ایجاد یک کشور قابل دوام – جمهوری سنگاپور – را در جزیره ای کوچک با منابع کمی فراتر از اراده و استعداد مردمش بپذیرد. تحت رهبری لی کوان یو و PAP، ملت جدید با این چالش روبرو شد.
کنفرونتاسی با اندونزی در سال 1966 پایان یافت، در حالی که تجارت با ژاپن و ایالات متحده به طور قابل توجهی افزایش یافت، به ویژه با آمریکا، زیرا سنگاپور به مرکز تدارکاتی برای دخالت فزاینده ایالات متحده در جنگ دوم هندوچین (1954-1975) تبدیل شد.
در سال 1967، سنگاپور به برونئی، اندونزی، مالزی، فیلیپین و تایلند در تشکیل انجمن کشورهای جنوب شرقی آسیا (ASEAN) با هدف ارتقای ثبات منطقه ای، توسعه اقتصادی و تبادل فرهنگی پیوست. در سال 1968 بریتانیا تصمیم خود را برای خروج از پایگاه های نظامی خود در سنگاپور طی سه سال اعلام کرد.
به دلیل پیامدهای دفاعی و میزان هزینه های بریتانیا (که حدود 25 درصد از تولید ناخالص ملی سنگاپور را تشکیل می دهد) این خبر نگران کننده بود. دولت خواستار برگزاری انتخابات جدید شد و به دنبال یک مأموریت جدید برای ادامه کار بود.
کارگران سابق پایگاه نیروی دریایی بریتانیا برای کار در کارخانه کشتی سازی سمبانگ و در نهایت یک مرکز بزرگ کشتی سازی و تعمیر کشتی آموزش دیدند. در دهه 1970، سنگاپور به عنوان یک رهبر جهانی در کشتیرانی، حمل و نقل هوایی، و پالایش نفت دست یافت. دیگر سنگاپور مستقل برای شکوفایی اقتصادی خود به شبه جزیره مالزی وابسته نبود.
| سال | رویداد |
|---|---|
| 1965 | استقلال سنگاپور از مالزی |
| 1965 | لی کوان یو، نخست وزیر اول سنگاپور می‌شود |
| 1967 | تأسیس شرکت سنگاپور ایرلاینز |
| 1971 | تأسیس اولین بانک تجاری سنگاپور، بانک اسکیو |
| 1972 | شروع بندرگاه بین‌المللی سنگاپور |
| 1981 | تأسیس بنک مرکزی سنگاپور |
| 1990 | شروع توسعه مجتمع سنگاپور فاینانشیال |
| 1994 | تأسیس بورس اوراق بهادار سنگاپور |
| 1998 | بحران مالی آسیا تأثیراتی روی اقتصاد سنگاپور دارد |
| 2005 | تأسیس مجمع تنظیم کنندگان اوراق بهادار سنگاپور |
| 2008 | اقتصاد سنگاپور به دلیل بحران مالی جهانی رکود می‌کند |
| 2015 | سنگاپور میزبان نشست رهبران اجلاس آسیان می‌شود |
| 2020 | شیوع بیماری کووید-۱۹ در سنگاپور |
| 2021 | تأسیس سازمان توسعه وابستگی‌های دفاعی سنگاپور |
در دهه 1970 تا 1990، سنگاپور رشد اقتصادی پایداری را تجربه کرد و موفقیت اقتصادی سنگاپور نوین اتفاق افتاد. این کشور همراه با هنگ کنگ، کره جنوبی و تایوان یکی از «چهار ببر» شکوفایی اقتصادی آسیا نامیده می شود. صنایع بر نیروی کار به سایر کشورهای آسه آن منتقل شدند و با صنایع و خدمات با فناوری پیشرفته جایگزین شدند.
PAP یک دولت باثبات و عاری از فساد ایجاد کرد که با برنامه ریزی توسعه مرکزی و سیاست های اجتماعی قوی مشخص شد. علیرغم اعمال پدرانه و گاه مستبدانه حکومتی و تسلط تک حزبی، PAP به اختیارات گسترده مردمی خود ادامه داد.
در سال 1990 لی کوان یو از سمت نخست وزیری کنار رفت و گو چوک تانگ، معاون اول نخست وزیر و اولین وزیر دفاع، به عنوان بخشی از جانشینی نسل جدیدی از رهبران، مسئولیت را بر عهده گرفت. به جز برونئی نفت خیز، سنگاپور مرفه ترین کشور در منطقه است.
پس از 14 سال ریاست، گو کنار رفت و لی بزرگتر موافقت کرد که به عنوان مربی وزیر و گو به عنوان وزیر ارشد باقی مانده تا بر نسل جدید رهبران نظارت کند. در نهایت لی هسین لونگ در انتخابات دموکراتیک در 6 می 2006 به قدرت رسید.
اگر به دانستن تاریخ کشورها علاقه مندید مقالات زیر را بخوانید.
کشور سنگاپور پیش از استقلال یک کشور مستعمره بریتانیا و حتی مالزی بوده است.
به قدرت رسیدن رهبری لی کوان یو و حزب PAP که باعث به وجود آمدن این سنگاپور مرفه، مدرن و ثروتمند شد.
این کشور در جنوب شرقی آسا قرار گرفته است.
کشور نفت خیز برونئی به جز سنگاپور تنها کشور ثروتمند آن منطقه می باشد.
سنگاپور، هنگ کنگ، کره جنوبی و تایوان را به عنوان 4 ببر شکوفایی اقتصادی آسیا می شناسند.
برای شناخت بیشتر تاریخ کشور سنگاپور از گذشته تا معاصر با مشاورین هلدینگ حقوقی مهاجرتی رجبی در دفاتر غرب و مرکزی تهران و یا دفتر شیراز تماس برقرار کنید. ضمنا مقاله کار در سنگاپور اطلاعات بسیار مناسبی در اینباره در اختیار شما قرار خواهد داد.
